Zo, het is achter de rug...
Woensdag rond 13.30 uur ben ik naar de operatiekamer gereden.
Operatie duurde ongeveer 2,5 en is goed gegaan.
Behoorlijk groggy van de narcose ben ik weer naar zaal gereden.
Op zaal heb ik gezelschap van 3 dames. 2 hebben dezelfde operatie ondergaan en naast mij ligt een wat oudere dame die beide armen heeft bezeerd tijdens een val.
Mijn eerste nacht in het ziekenhuis verloopt niet geweldig, pijn en last van mijn rug. Dit zorgt er voor dat ik weinig slaap.
De volgende ochtend wordt ik geconfronteerd met mijn "oorlogswond" (zoals mijn overbuurvrouw het beschrijft).
Niet fijn! Ik schrik er behoorlijk van, de tranen komen vanzelf en ik durf ook niet verder te kijken...
Gelukkig is er een hele lieve en begrijpende verpleegkundige die me opvangt en samen met mij de confrontatie aangaat.
Chirurgisch schijnt het "heel mooi" te zijn gelukt, cosmetisch denk ik daar anders over!
Het is nu 3 dagen na de operatie en het lukt me nu om naar mezelf te kijken zonder tranen.
Alles went inderdaad.....
Doordat er bij mij een tissue expander is geplaatst duurt het wat langer voordat ik naar huis mag. Mijn 2 lotgenoten mochten gister al weer vertrekken. Ik loop nog steeds met een drain en produceer nog teveel wondvocht om weg te mogen gaan.
De verzorging is hier helemaal OK. verpleegkundigen zijn allemaal zeer behulpzaam en vriendelijk. Alleen het ochtendritueel mag van mij wel wat anders...kan er maar niet aan wennen dat ik om ca. Half 7 wordt gewekt voor medische controles....
Het blijft echter raar om als patiënt in het ziekenhuis te liggen. Vandaag werd ik uitgenodigd voor de kerkdienst morgen. Ervan uitgaande dat ik er morgen nog wel ben, lijkt me dat een mooie ervaring!
Kortom, na een pittig begin, zie ik het proces nu weer met meer vertrouwen tegemoet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten