6 oktober 2014...nog 1 nachtje slapen!

Zo...ik ben er klaar voor!
Het hele huis is netjes opgeruimd, alle was bijgewerkt..
Mijn koffertje is gepakt, paar leuke boeken bij me! Bijna het gevoel dat ik op vakantie ga...
Bijna! Maar morgen gaat het dan gebeuren: een nieuwe borst vanuit mijn buik!

Mensen vragen of ik er tegenop zie. Nee, dat doe ik niet. Ik voel ondertussen wel wat spanning maar kijk er erg naar uit. Ben zo benieuwd wat ze ervan gaan maken.
Ik ga nu met zo'n ander gevoel naar het ziekenhuis dan dat ik in april ging. Ik ga nu met een veel positiever gevoel er naar toe.

Hoe zal t morgen na de operatie zijn...veel pijn? Veel ongemak?
Uit voorzorg ben ik de afgelopen weken een aantal keren naar de fysio geweest voor mijn rug, die voelt nu helemaal goed.
Afgelopen zaterdag met een vriendin naar bronnenbad Nieuweschans. Helemaal zen weer thuis gekomen!
De vriendinnenclub hier staat al weer paraat met kookschema's. Volgens mij moet het helemaal goed komen.

Nog 1 nachtje slapen en ik zal het weten....
Tot binnenkort!
Liefs

18 augustus 2014...long time no hear....

Zo...dat is lang geleden. Dit terwijl er eigenlijk best veel te vertellen was...maar t leven is weer behoorlijk normaal en op de een of andere manier kwam ik niet aan mijn blog toe....

Waar was ik gebleven? Operatie in april, naar huis en uitslag weefsel.
Uitslag weefsel was helemaal goed, geen kankercellen meer te bekennen! Ben dus officieel kankervrij. Superfijn natuurlijk.

Ik moest nog wel even langs de oncoloog voor de hormoonkuur van 5 jaar...bij het doorlopen van de bijwerkingen kwam naar boven dat de hormoonkuur trombones kan veroorzaken! Daar ben ik dus nogal gevoelig voor... Na overleg is mij geadviseerd om deze hormoonkuur niet te doen.
Wat dan?
Andere mogelijkheid is het stilleggen van de eierstokken. Dit kan dmv injecties (5 jaar lang) of door het verwijderen van de eierstokken.
Deze operatie gaat echter via je buik en dat kan voorlopig niet. Dus injecties!
Hierdoor raak je dus gelijk in de overgang met allerlei consequenties: gewrichtspijnen, opvliegers, slapeloze nachten, gewichtstoename... Helaas heb ik ze allemaal😫.

Ondertussen moest ik ook regelmatig naar het ziekenhuis om de expander te laten bijvullen. Ik had de pech dat het litteken op mijn borst opensprong op enkele plekjes. Is nog gehecht, maar er kwam pus uit en dat duidt op een bacterie. Hiervoor weer aan de antibiotica...dit hield in dat mijn expander ook niet kon worden bijgevuld en dat ook de operatie werd uitgesteld.
Afgelopen maandag is mijn expander voor de laatste keer gevuld en staat de operatie gepland voor begin oktober!

Gelukkig zijn er ook veel leuke dingen! In juni zijn we met z'n 4-tje snaar de Efteling geweest. Ik heb een superleuk verjaardagsfeest gehad en we zijn in de zomervakantie lekker naar Italië (Toscane) geweest.

Vandaag is het normale leven weer begonnen. Jesse had z'n eerste dag op het voortgezet onderwijs (vanmiddag druk aan het kaften geweest) en Imre had z'n eerste dag in groep 6.
Ik ben weer lekker aan het sporten en morgen begin ik weer met de re-integratie op mijn werk. Zin in!

Vorige week voor t eerst weer naar de kapper geweest! De eerste chemokrullen eruit geknipt en een lekker kleurtje. Zie er niet meer zo "kankerhoofderig" uit...😜.

Zo....in een notendop de gebeurtenissen van de afgelopen maanden!
Tot een andere keer.

1 mei 2014... Weer thuis!

Na de maximale tijd in het ziekenhuis te zijn geweest (7 dagen...ik heb mijn ziektekostenverzekering 2014 er wel uit...:-), mocht ik gisteren het ziekenhuis verlaten. Heerlijk!
Lekker met mijn 3 mannen mee naar huis.

Om er een beetje symmetrisch uit te zien voor de buitenwereld, was mij een uiterst charmante BH aangemeten, samen met een zakje watten...even puzzelen hoe dat om te krijgen, maar resultaat is toch wel dat je (met kleding...) niet ziet wat er gebeurd is.

Raar om thuis te zijn...moeilijk om "niets" te doen. Ik zie en wil natuurlijk van alles maar realiseer me dat dit niet kan. Een hele mooie les in het me afhankelijk opstellen....
Vermoeiend ook, dus s middags heerlijk een paar uur in mijn eigen bed geslapen. Er gaat niets boven je eigen bed!

Morgen heb ik een afspraak met de chirurg. Uitslag van het weefselonderzoek en nacontrole. Ben benieuwd.

Lex gaat morgen weer naar Den Haag. Zijn vader is vanuit ziekenhuis nu overgeplaatst naar een revalidatie centrum. Erg benieuwd hoe het met hem gaat. Naar dat dit samenvalt met mijn operatie...Lex zit in een soort spagaat: is verantwoordelijk voor onze thuissituatie maar voelt zich ook verantwoordelijk voor zijn vader.....
Rare tijden dit!

Tot later
X

28 april 2014... Nog steeds ziekenhuis...

Jammer! Had een beetje veel gehoopt dat ik vandaag wel naar huis mocht, helaas nog teveel wondvocht (meer dan 30cc).
Verpleegkundige die ik vanochtend sprak gaf ook aan dat er weinig vrouwen voor de 7e dag naar huis mogen. Houd dus ernstig rekening met woensdag.

Ik kreeg van haar een folder met informatie over de nazorg....
6 weken lang niet sporten, tillen, (zwaar) huishoudelijk werk en niet autorijden.... Worden lastige weken!
Morgen krijg ik een BH aangemeten met een prothese van watten.... Na het vullen van de expander kan ik de prothese dan bijstellen door er wat watjes uit te plukken..., handig!

Verder een wat roerige nacht gehad. De verpleging had mijn buurvrouw een middeltje voor de darmen gegeven en dat begon vannacht te werken....ze kan alleen niet van bed af!
Dus ze konden het bed verschonen, heel sneu voor alle betrokkenen!

We kunnen t prima vinden, de buuf en ik! Ze is een beetje doof, dus dat zorgt af en toe voor wat hilarische taferelen. Maar zeker gezellig!

26 april 2014...verslag uit het ziekenhuis...

Zo, het is achter de rug...
Woensdag rond 13.30 uur ben ik naar de operatiekamer gereden.
Operatie duurde ongeveer 2,5 en is goed gegaan.
Behoorlijk groggy van de narcose ben ik weer naar zaal gereden.

Op zaal heb ik gezelschap van 3 dames. 2 hebben dezelfde operatie ondergaan en naast mij ligt een wat oudere dame die beide armen heeft bezeerd tijdens een val.

Mijn eerste nacht in het ziekenhuis verloopt niet geweldig, pijn en last van mijn rug. Dit zorgt er voor dat ik weinig slaap.

De volgende ochtend wordt ik geconfronteerd met mijn "oorlogswond" (zoals mijn overbuurvrouw het beschrijft).
Niet fijn! Ik schrik er behoorlijk van, de tranen komen vanzelf en ik durf ook niet verder te kijken...
Gelukkig is er een hele lieve en begrijpende verpleegkundige die me opvangt en samen met mij de confrontatie aangaat.
Chirurgisch schijnt het "heel mooi" te zijn gelukt, cosmetisch denk ik daar anders over!

Het is nu 3 dagen na de operatie en het lukt me nu om naar mezelf te kijken zonder tranen.
Alles went inderdaad.....
Doordat er bij mij een tissue expander is geplaatst duurt het wat langer voordat ik naar huis mag. Mijn 2 lotgenoten mochten gister al weer vertrekken. Ik loop nog steeds met een drain en produceer nog teveel wondvocht om weg te mogen gaan.

De verzorging is hier helemaal OK. verpleegkundigen zijn allemaal zeer behulpzaam en vriendelijk. Alleen het ochtendritueel mag van mij wel wat anders...kan er maar niet aan wennen dat ik om ca. Half 7 wordt gewekt voor medische controles....
Het blijft echter raar om als patiënt in het ziekenhuis te liggen. Vandaag werd ik uitgenodigd voor de kerkdienst morgen. Ervan uitgaande dat ik er morgen nog wel ben, lijkt me dat een mooie ervaring!

Kortom, na een pittig begin, zie ik het proces nu weer met meer vertrouwen tegemoet!

23 april 2014... Uur voor opname..

Koffertje gepakt en klaar voor vertrek!

Om half 11 moet ik me melden in het ziekenhuis, vanmiddag zal de operatie gebeuren.
Erg spannend allemaal!

Onze vakantie lijkt al weer eeuwen geleden....
Maar dat was wel een heerlijke week. We hebben genoten van het mooie hotel, lekkere temperaturen en fantastisch verzorgde maaltijden!
Wat is dat lekker luxe om je bedje uit te stappen, aan te schuiven bij een ontbijt. Vervolgens een handdoekje ophalen, stoeltje uitzoeken (zwembad of strand) en heerlijk te relaxen.
Heb mezelf ook nog verwend met een uitgebreide hamam behandeling, heerlijk!
Ook de jongens hebben zich erg goed vermaakt. Was toch al enige animatie, dus ze hebben gewaterpolod (?), gevoetbald en bijna elke avond hebben ze voetbal kunnen kijken op tv of groot scherm, zelfs de eredivisie wedstrijden werden uitgezonden!

Na terugkomst al weer snel in het "normale" leven...meteen een MRI, afspraak met verpleegkundige en anesthesie.
En toen kregen we afgelopen vrijdag ook nog het bericht dat de vader van Lex een lichte hersenbloeding had gehad! Maandag dus nog maar even naar Den Haag getuft. Het lijkt allemaal mee te vallen, hij is alleen intents moe en ligt veel te slapen. We hopen maar dat hij snel opknapt en weer naar huis kan.

Gisteren nog een afspraak met chirurg over uitslag MRI. Deze was weer/nog steeds goed, tumor praktisch niet meer te zien! Ook deze chirurg gaf aan dat dit een fantastisch resultaat is.

Over de operatie van vandaag....teleurstellend was dat het toch niet tepelsparend kan. Wel wordt er ditect een tissue expander geplaatst die ervoor moet zorgen dat mijn huid niet gaat verkleven. Ook zorgt deze voor enige opvulling tot september.
Ik moet rekening houden met een opname van een week!
Gelukkig heb ik nog wat boeken klaar liggen...

Als ik weer in staat ben om mijn computertje (i-pad) te gebruiken, zal ik laten weten hoe het gaat.

Voor nu: bedankt voor al jullie telefoontjes, appjes en andere berichtjes. In de wetenschap dat jullie allemaal zo aan mij denken moet het toch wel goed gaan!

Liefs

26 maart 2014... Het zit erop!

Dag lieve mensen,

Het zit erop...gisteren mijn laatste chemo gehad, de kaart is vol!!

Heerlijk maar ook onwerkelijk en een beetje eng... Hoe gek het ook klinkt het was ook een veilige periode. Tijdens de chemo konden er geen andere dingen gebeuren en nu gaan we in volle vaart richten de volgende fase... de operatie!

25 april gaat deze gebeuren en hoe zal ik daar uit komen? Hoe confronterend zal het zijn?
Ik zie er wel wat tegenop...

Maar eerst ga ik genieten van de komende periode.
Genieten van de mooie bos bloemen die gister bij de chemokamer voor me klaar stond (van een paar dierbare vriendinnetjes).

Genieten van de lieve appjes die ik heb gekregen. Genieten van de kaarten die ik heb gekregen....wat denken julie toch allemaal goed aan mij!
Wat ben ik toch een gelukkig mens met al die fijne en lieve mensen om mij heen...dank jullie wel!

Ook gaan wij (enorm) genieten van onze vakantie! 7 april a.s. vliegen we naar Turkije, naar een (als ik de foto's en commentaren mag geloven) superchique all-inclusive hotel. Lekker even weg met ons viertjes.

Daarna begint het weer...16 april een MRI, 17 april afspraak anesthesie en 25 april....B-day!

Voor nu een hele blijde Tanja
xxx

5 maart 2014... Bij de laatste 3!!

Het is net een wedstrijd en ik zit bij de laatste 3....
Nog 3 keer naar het ziekenhuis... Nog 3 keer een infuus in mijn arm... Nog 3x de chemo en dan is het KLAAR!!

Een heerlijk gevoel, 25 maart is de laatste keer chemo, dan een weekje thuis en maandag 7 april vliegen we met z'n viertjes naar Turkije! Even lekker relaxen in een mooi resort.

Afgelopen vrijdag zijn we bij de plastisch chirurg geweest. Zij had de scan van mijn buik bekeken (bloedvaten) en ziet zeker mogelijkheden. Plan is nu om na de zomer (september) de reconstructie operatie te doen vanuit mijn buik.
Fijn dat zaken nu concreter worden.
Over 2 weken weer een afspraak met de chirug over de operatie in april. Hopelijk kunnen we dan ook een week of een exacte datum bepalen.

Fase 1 is nu bijna voorbij....even rust en dan fase 2. Benieuwd en spannend hoe deze zal zijn....

Tot later!

1 maart 2014... Boksring

Natuurlijk zijn ze er: lotgenoten.... Mensen in mijn omgeving die ook getroffen zijn door kanker.
Een van deze mensen is Leo Krispijn, dominee van onze kerk.
Hij heeft op een hele mooie manier beschreven hoe hij zijn ziekte ervaart.
Graag wil ik dat met jullie delen.

Ik sta in een boksring. Hoe ik hier terecht ben gekomen en waarom ik moet boksen, geen idee. Ik heb niets met boksen: mensen die elkaar tot moes slaan voor de eer of voor het geld. Ik kan er de lol niet van inzien. Toch sta ik nu als bokser uitgedost in de ring en schijn ik te moeten boksen. Om mij heen hoor ik het opgewonde publiek. Het wordt een serieuze wedstrijd.
Tegenover mij ontwaar ik in het half duister een andere bokser. Zijn glimmende spieren verraden: dit is een echte. Ik heb geen schijn van kans.
Gelukkig staat ook de scheidsrechter al in de ring. 'Scheidsrechter, dit moet een misverstand zijn. Ik ben geen bokser en wil ook helemaal niet boksen'. Het spijt me voor je, maar je zult moeten boksen. Ieder heeft in het leven zijn momenten dat hij ergens tegenop moet boksen. Niemand vindt dat leuk, maar je hebt geen keus. Jij bent aan de beurt. ' Ja, maar kijk eens naar mijn tegenstander. Ik kan toch nooit van hem winnen?' 'Op het eerste gezicht, zeker. Maar denk eens aan David en Goliath! En de mensen in de zaal zijn dat ook je tegenstanders of mag je hulp van hen verwachten? Als ik je een tip mag geven: hoe hard je ook geslagen wordt, kom met alles wat in je is weer overeind en hou vol. Als je dat doet, heb je echt een kans van slagen. Dat is mijn belofte'.

De gong gaat, de wedstrijd begint. Mijn tegenstander stapt in het licht en is nog groter en dreigender dan ik vreesde. Ik hoef geen enkel medelijden te verwachten. Enkel lijden... In blinde paniek zet ik het op een lopen en probeer uit de ring te ontsnappen, maar dat lukt niet. Ik zit tussen de touwen gevangen. Na nog een paar wanhopige uitwijkpogingen gebeurt het onvermijdelijke: de ene klap na de andere teistert mijn lichaam. Ik suizebol, probeer vol te houden, maar natuurlijk is het vechten tegen de bierkaai. Een paar rake klappen en ik stort ter aarde. De scheidsrechter begint tot 10 te tellen. Ik wil alleenm aar blijven liggen. Dan is het tenminste voorbij. Dan mag ik eruit. Ben ik er vanaf. Maar uit het publiek hoor ik stemmen die mij oproepen ok overeind te komen: 'Kom op, hou vol, geef niet op, houd moed'. Dat was ook wat de scheidsrechter had gezegd. Ik lijk wel gek, maar een stille kracht in mij begint mij overeind te hijsen en weer op mijn wankele benen te zetten net voor de scheidsrechter is uitgeteld. Het spelletje begint weer opnieuw. Gelukkig voor ik weer erge klappen krijg gaat de gong. De eerste ronde is voorbij.nterug in mijn hoek hang ik uitgeteld in de touwen. Maar om mij heen ontstaat een bruisende activiteit. Mensen komen me verzorgen, te eten geven, te. Drinken, moed inspreken, oud boksers geven advies. De pauze is kort, maar heel krachtig. Daarom valt het extra op dat het in de hoek van de tegenstander doodstil is. Daar is niemand. Maar natuurlijk, hij heeft toch ook niemand nodig? De gong voor de volgende ronde gaat. En weer begint het spelletje van voren af aan: proberen vol te houden. Neergeslagen worden. Weer overeind krabbelen. Ronde na ronde. Het lukt tot nu toe. Maar hoeveel ronden zijn er nog te gaan? Hoe lang kan ik dit volhouden? Blijven de mensen mij zo steunen? Kan ik deze wedstrijd ooit overleven, laat staan winnen?
Wanneer maakt de Scheidsrechter er een eind aan en verlost mij uit deze gevangenis? Intuïtief weet ik dat ik het uiteindelijk van de ScheidsRechter moet hebben. Dat hij me zal helpen. Al weet ik nu niet hoe en wanneer. Volhouden maar weer, volhouden....

22 februari 2014...meer duidelijkheid!

Gisteren heb ik een gesprek gehad met dr. Rodel, chirurg in het Martiniziekenhuis.
Prettige man, lekker duidelijk!

Heel fijn dat de tumor praktisch weg is maar het blijft een borstverwijderende operatie. Maar... (dankzij de chemo vooraf) huidsparend!
En hier ben ik dan toch weer blij mee... Misschien kan het zelfs tepelsparend, maar daarvoor wil hij eerst nog eens goed de eerste scans bekijken en dit overleggen.
Over 4 weken hebben we een nieuwe afspraak gemaakt.

Volgende week heb ik weer een afspraak met de plastisch chirurg. Doordat de operatie nu huidsparend kan hoeft de huid dus niet opgerekt te worden zoals eerder het plan was.
Hierdoor kan een definitieve reconstructie misschien ook eerder.

En zo blijf ik lekker bezig... Afgelopen week natuurlijk ook nog chemo nummer 7 gehad...t gaat allemaal best goed, merk alleen dat ik wel vermoeider raak en wat ook erg lastig is, is dat ik (doordat slijmvlies aangetast is) veel bloedneuzen heb en een continu verstopte neus (en dat is weer lastig met slapen...). Ook loop ik continu met een flesje water rond omdat ik steeds dorst/droge mond heb.

Maar als t hierbij blijft...
Komende maandag ga ik met vriendin en kinderen even een dagje weg: beeld en geluid museum in Hilversum. Zin in!!

En ondertussen ook nog aan het genieten van de Olympische Spelen!
Helaas vandaag de laatste dag, nog 2x goud??

Wens jullie een fijn weekend!
Liefs

14 februari 2014...aftellen is begonnen

Afgelopen dinsdag (11 februari) was een hele mooie dag!

Mooi omdat ik nu over de helft ben van de 12 Taxol chemo's. Vanaf nu kan ik echt aftellen!!

Ook mooi omdat ik een gesprek had met de oncoloog naar aanleiding van de scan.
Toch wel met spanning gingen we het gesprek in....zou de tumor geslonken zijn?

Nou..de tumor was niet geslonken; hij was eigenlijk niet meer te zien op de MRI!!
Volgens de oncoloog best bijzonder, het komt niet heel vaak voor dat dit gebeurt.

Hoe het kan? De chemo zal ongetwijfeld een groot aandeel hierin hebben...:-) maar ook zeker alle gedachten en gebeden die jullie aan mij besteed hebben.
Ik wil jullie hiervoor dan ook heel erg bedanken. Zo fijn om te voelen hoe jullie met mij betrokken zijn!

Und jetzt... Chemo moet wel afgemaakt worden maar het vervolgtraject???
Vooraf had de chirurg aangegeven dat er hoe dan ook een borstverwijderende operatie zou zijn. De oncoloog gaf aan dat dit nu best heroverwogen kon worden.
Maar dan? Borstsparend? Maar wat moet je weghalen als er eigenlijk niets meer is te zien...

Hoe mooi het nieuws ook is, het roept ook wel weer heel veel vragen op. Onrustig gevoel!
Gelukkig hebben we vrijdag 21 februari al een afspraak met de chirurg.
Ga ervan uit dat we dan een heel stuk wijzer worden.

Ik laat het jullie weten!

22 januari 2014...uit de dubbele cijfers!

Gisteren al weer chemo 3 van 12 gehad en dat betekent dat ik er nog maar 9 hoef! Uit de dubbele cijfers....
Tot nu toe zijn deze chemo's redelijk te doen. Ben lang niet zo beroerd als met de vorige serie. Ik merk wel dat ik vermoeider ben, dus als een "oud wijf" behoefte heb aan een middagslaapje....
Beetje rondscharrelen in huis gaat best goed, maar een paar uurtjes op mijn werk hakken er best in en het rondje hardlopen wat ik afgelopen maandag heb geprobeerd was ook niet zo'n goed plan....
Dan merk je pas wat de chemo allemaal met je doet...:-(

Vorige week heb ik ook de uitslag gehad van de scan van de bloedvaten in mijn buik. Niet onverdeeld positief helaas. Het is nog maar de vraag of het gaat lukken.
Afgelopen maandag hebben we nog een gesprek gehad met de plastisch chirurg van het Martini. Dit naar aanleiding van de infoavond die we een tijdje geleden hebben bezocht.

Dit gesprek bevestigde het goede gevoel dat ik heb bij deze chirurg en we hebben dan ook besloten om, na de chemo's, over te stappen naar het Martini voor de operatie en verdere behandeling.
Deze week wil ik gebruiken om contact te leggen met de mamapoli in het Martini, met een chirurg en zorgen dat mijn gegevens vanuit Drachten naar het Martini gaan. Ook zal ik dr. Krabbe (plastisch chirurg Drachten) moeten vertellen dat ik naar een andere chirurg ga....(zucht).

Vrijdag 7 februari wordt er een tussentijdse scan gemaakt van mijn borst. Hopelijk gaan we dan horen/zien dat de chemo's hebben aangeslagen.

Gelukkig gebeuren er ook nog andere dingen, die veeeeel leuker zijn!
Omdat onze zomervakantie erg onzeker is hebben we bedacht om begin april (na de chemo en voor de operatie) even een weekje weg te gaan.
Gelukkig werkt de school mee en mogen we de jongens een weekje van school halen, zo fijn!
We zijn nu aan het kijken voor een reisje naar bijvoorbeeld Turkije in een leuk resort!
Heerlijk om even mee bezig te zijn en naar uit te kijken!

Verder is er niet zoveel te melden, ik ga gewoon lekker door zo...
11 februari spreken we de oncoloog , ik houd jullie op de hoogte!
Liefs

9 januari 2014... 1 van 12

Toch wel gespannen en met frisse tegenzin ging ik afgelopen maandag weer naar de "chemokamer" in Drachten...

De laatste AC chemo had er (ondanks een veelbelovend begin) toch wel heel erg ingehakt. Ze zeggen wel dat deze nieuwe serie (Taxol) minder heftig is, maar ik vertrouwde dat toch niet helemaal...

Maar ja, weglopen is ook geen optie!
Dus weer in de stoel. Prikken wordt lastiger omdat linkerarm onbruikbaar is door de trombose. Aderen in rechterarm zijn verhard door chemo. Maar na een keer goed mis te heben geprikt is het toch weer gelukt.

Het is nu donderdag en ik moet eerlijk zeggen dat deze chemo "meevalt"! Ik ben inderdaad minder beroerd, alleen wel heel erg moe. Er komen er nog 11, ben benieuwd!

Gelukkig is mijn ingezwachtelde arm ook weer vrij, dinsdag kwam de aangemeten kous. Zit een stuk beter en geeft weer heel veel vrijheid!
Afgelopen dinsdag is er ook nog een scan gemaakt van mijn buik. Dit om te zien of er goede bloedvaten zijn voor transplantatie. Komende week zal ik hier meer van horen, spannend...

Vanaf volgende week zal mijn cocktailuurtje op de dinsdag zijn (09.00 uur), ik houd jullie op de hoogte.

Liefs